“Bu yol uzundur, menzili çoktur
Geçidi yoktur, derin sular var”
Buyuruyor Hazreti Yunus Emre. Aşk yolunu anlatıyor tabii. İnsanın kendisini aşmak için çıktığı yolu… sonunda veli (=dost) olunan yolu…
Bu yolda en büyük engel ‘sen’ sin diyor. En büyük engel nefis yani… BEN…
Aşabilene ne mutlu.
Yenişehirli Avni Bey (vefatı 1884) bakın nasıl ifadelendiriyor aynı meseleyi:
“Helâk etmez bir iki darb-ı zikr emmâre-i nefsi
O bir tünd ejdehâdır kim nice cellâddan kalmış”
Şunu diyor yani:
Düşmanın (nefis) şerrinden kurtulmak için dostu anmak lâzım elbette. Ancak o öyle katı, inatçı ve zor bir düşmandır ki; bir-iki darbe ile terbiye edemezsin; ısrar, sebat, gayret lazım. Çok cellattan kurtulmuş korkunç bir ejderhadır o; aman gafil olma!
Kültür kodlarımıza o kadar muhtacız ki…
Şöyle devam etmiş Avni Bey:
“Değildir Avniyâ şâyeste hiç merdân-ı istiğnâ
Arûs-ı devlet-i dünyâ nice dâmâddan kalmış”
Yani:
Kendini çok süsleyip seni aldatmaya kararlı şu ‘dünya’ adlı gelin var ya ey mert kişi; aldanmamalısın; görünüşüne bakma nice damattan arta kalmış bir köhnedir o ve delikanlıya lâyık değildir.
Buna irfan deniyor işte: “kendini tanıyan Rabbini, dünyayı tanıyan ukbâyı tanır.”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder